Τα τραγούδια του πατέρα μου
Δημήτρης Κόκοτας, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Χάρης Βαρθακούρης, Στέλιος Διονυσίου
Εάν δεν είσαι μουσικός, με πατέρα μουσικό, δεν μπορείς να καταλάβεις, πόσο δύσκολο, άδικο και τελικά ανούσιο είναι, να συγκρίνεσαι με τον πατέρα σου. Η καταξίωση στην καλλιτεχνία είναι να «μείνεις» στο πέρασμα του χρόνου και τελικά να αναγνωρίζεσαι ως ο Δημήτρης Κόκκοτας ή ο Στέλιος Διονυσίου και όχι ως ο γιος του Σταμάτη ή του Στράτου…..
Όταν ο μικρός Ντίμης τραγουδούσε, πριν καν ξεκινήσει καριέρα «Τα δάκρυα μου είναι καυτά» στα γαλλικά, κουβαλούσε ήδη βαριά κληρονομιά έχοντας «ένα όνειρο τρελό», «στην γειτονιά που έμενε», να μην είναι «μια παρένθεση και μόνο», σε ενός «μπεκρή την ιστορία», ή ένας «τρελός», που θα άκουγε στου «Προφήτη Ηλία τα σοκάκια» τον πατέρα του να του λέει «γιε μου», «πήρες το μεγάλο δρόμο».
Ο Δημήτρης Κόκκοτας τα κατάφερε τελικά, να αξιοποιήσει αυτή την βαριά κληρονομιά, που δημιούργησε ο πατέρας του με την μοναδική, αισθαντική φωνή του και να γίνει ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης, με πλούσια δική του δισκογραφία, άξιος συνεχιστής του μεγάλου ερμηνευτή Σταμάτη Κόκκοτα.
Ο Αριστοτέλης έλεγε: «Άνθρωπος μόνος, ή θηρίο ή Θεός».
Ομολογουμένως την μοναξιά δεν τη θέλει κανείς μας κι όμως ένα πιτσιρικάκι μεγαλωμένο με πλούσια μουσικά ερεθίσματα μας έκανε να λέμε όλοι: «πιο καλή η μοναξιά».
Όταν σε μια μουσική δημιουργία εμπλέκεται ο Γιάννης Πάριος, το αποτέλεσμα είναι εγγυημένο, απολαμβάνεις αυτό που ο Κωστής Παλαμάς έλεγε «καλλιτεχνική ομορφάδα». Όταν ο Γιάννης Πάριος είναι πατέρας σου έχεις υποχρέωση, να ερμηνεύεις, να γράφεις στίχους, να δημιουργείς μουσική αλλά και να λες (στο twitter): «μόνο ένας, τραγουδιστής, μπορεί να με κάνει να βουρκώσω!!! Τυγχάνει να είναι πατέρας μου»… όλα αυτά τα κάνει με μεγάλη επιτυχία ο Χάρης Βαρθακούρης.
Σε μια συνέντευξη στην Καλή Βανδώρου ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης περιέγραψε γλαφυρά την ημέρα που πέρασε οντισιόν από τον πατέρα του τον αείμνηστο Γρηγόρη Μπιθικώτση, τραγουδώντας του «ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα», ενώ εκείνος τον συνόδευε με το μπουζούκι του. Μετά το πρώτο κουπλέ και ρεφρέν τον σταμάτησε λέγοντάς του: «Είσαι τραγουδιστής».
Καθόλου δεν διαφωνούμε με τον «σερ»…..
Οι συγκλονιστικές ομολογουμένως ερμηνείες, του συνονόματου γιου του, σε απίστευτα σε ποιότητα και ποσότητα τραγούδια του μεγάλου τροβαδούρου Γρηγόρη Μπιθικώτση , αντανακλούν την βαθιά μουσική παιδεία, του καλλιτέχνη και την αληθινή, ανιδιοτελή αγάπη του για το τραγούδι….Είναι αυτά τα τραγούδια, που φέρνουν στο μυαλό την μεγάλη έλλειψη σήμερα , ενός Χατζηδάκη, ενός Τσιτσάνη, ενός Ζαμπέτα, που θα γράφανε τραγούδια και για τον γιο, Γρηγόρη Μπιθικώτση.
Στις 11 Μαΐου συμπληρώνονται 23 χρόνια από τότε που ο μεγάλος Στράτος Διονυσίου, έφυγε για την γειτονιά των αγγέλων. Στην καρδιά μας όμως ζει, καθημερινά, μέσα από τα τραγούδια του, βαριά μουσική κληρονομιά σε όλο τον Ελληνισμό.
Η σκιά του Στράτου, μας βαραίνει κάθε φορά που ακούμε «παλιατζή», «τα βάσανά μου», «βρέχει φωτιά στη στράτα μου» και πόσα άλλα….Αυτή η σκιά βαραίνει και τον Στέλιο Διονυσίου όπως και ο ίδιος τραγουδάει:
Θυμάμαι έναν πατέρα από καρδιά
να ντύνει με τραγούδια τις αγάπες,
να ανάβουνε ραδιόφωνα και στράτες
στου έρωτα το φως και τη ζημιά.
Κι εγώ πάνω στα χνάρια του σε δύσκολη πορεία
με όνομα βαρύ σαν ιστορία και ξέρω
πως τα βράδια του στα στέκια κάνει εφόδους,
του τραγουδάει του θάνατου κι αυτός του δίνει εξόδους.
Όπως έχει πει ο Στέλιος, «κάθε τραγούδι του πατέρα μου, το θεωρώ δικό μου τραγούδι, είναι η προίκα που μας άφησε». Με αυτή την προίκα και ριζωμένη βαθιά στο dna του, την ντομπροσύνη του πατέρα του, ερμηνεύει με περίσσιο πάθος τόσο τα καινούργια τραγούδια του, όσο και τα θρυλικά άσματα του γίγαντα Στράτου Διονυσίου.
Ευχόμαστε καλή επιτυχία στα τέσσερα παιδιά, στην περιοδεία που κάνουν, μεταλαμπαδεύοντας στον Ελληνισμό τα τραγούδια των πατεράδων τους, συγκινώντας με «θύμισες» τους μεγαλύτερους και γαλουχώντας στο καλό ελληνικό τραγούδι τους νεότερους. Την Παρασκευή 5 Απριλίου θα βρίσκονται στο Μόντρεαλ.