Γράφει η Μάνια Σαμπά
Παρευρέθηκα, πριν από λίγες μέρες στην πρόσφατη συνέντευξη τύπου, που παραχώρησε η Ελληνική Κοινότητα Μείζονος Μοντρεάλ, στα ΜΜΕ της παροικίας μας. Κατά την διάρκεια της συνάντησης με τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο Ανδρέα Κριλή και μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, τέθηκαν σοβαρά θέματα επικοινωνιακού, οικονομικού και επισκευαστικού περιεχομένου που αναζητούν λύσεις. Όσο παρακολουθούσα την πορεία της συνέντευξης τύπου, και αναζητώντας έντονα αυτό που λέμε “Ελληνική Φλόγα” απομόνωσα στις απαντήσεις που μας δόθηκαν ένα ουσιαστικό χαρακτηριστικό του Ανδρέα Κριλή. Επιθυμεί έντονα την ακρίβεια της πληροφορίας, δίνει στις απαντήσεις το “ακριβώς” και όχι το “περίπου”. Αν δεν έχει το “ακριβώς”, δεν υπεκφεύγει αλλά δεσμεύεται να…! Την Ελληνική του όμως σπίθα την βρήκα αλλού. Στις δύο προσωπικές ιστορίες που μας αφηγήθηκε -αν θέλετε για να “σπάσει ο πάγος”- λίγο πριν ξεκινήσουν οι ερωτήσεις των καυτών ζητημάτων, που απασχολούν και απειλούν την κοινότητα .
…“Θυμάμαι σε μια Ελληνική θεατρική παράσταση που κάναμε στο Rialto, ήμουν επτά-οκτώ χρονών, μου είπαν πως θα είμαι ‘Το Άρθρο” Μικρός τότε, δεν μπορούσα να καταλάβω τότε τι είναι το άρθρο. Ο πατέρας μου…ο μακαρίτης…που του άρεσε πάρα πολύ η Ελληνική γλώσσα, μου είπε “βρε παιδί μου, εσύ εκεί, το ευκολότερο πράγμα είναι. Ένα γράμμα είναι! Θα πηγαίνεις από την μία άκρη της σκηνής στην άλλη και θα λες ο, του, τον, οι, των, τις!” Πραγματικά δεν θυμάμαι το θεατρικό και τι έλεγαν τα άλλα άτομα, άλλα θυμάμαι έντονα, εκείνοι να μιλούν και εγώ να περνάω να φωνάζω “ο, του τον¨, να τους διακόπτω, και όλοι να γελούν. “
Χαμογέλασα όταν σκέφτηκα τον ορισμό του άρθρου. “Τι μέρος του λόγου είναι αυτός;” ψιθυρίζουμε εμείς οι Έλληνες πολλές φορές στον διπλανό μας για κάποιον που δεν γνωρίζουμε καλά. Ο Ανδρέας Κριλής λοιπόν, είναι άρθρο και μάλιστα οριστικό που δεν του αρέσουν οι αοριστολογίες. Ακόμα και δημοσιογραφικά να το ερμηνεύσουμε, Άρθρο ονομάζεται ένα γραπτό κείμενο, που αναφέρεται σε ένα συγκεκριμένο επίκαιρο ή ειδικό θέμα και έχει ειδησεογραφικό χαρακτήρα. Είναι ένα ανεξάρτητο κείμενο με το δικό του τίτλο και το σίγουρο είναι πως, δεν χαρακτηρίζεται από μυθοπλαστικά στοιχεία.
Η δεύτερη ιστορία που μας διηγήθηκε, ήταν ουσιαστικά μία κατάθεση ψυχής.
“….άλλη μια φορά θυμάμαι, ήταν να πάμε στην Φλόριντα για να αντιπροσωπεύσουμε την Κοινότητα σε ένα συνέδριο, σε ένα “εργαστήρι” που γίνονταν εκεί. Το Πολιτιστικό Τμήμα είχε ιδρυθεί, δεν ήταν ακόμη τόσο εξελιγμένο όσο το Λαογραφικό Εργαστήρι της Κοινότητας σήμερα, ήμασταν όμως ένα από τα πιο δραστήρια χορευτικά συγκροτήματα της παροικίας. Η Κοινότητα λοιπόν, δεν είχε να πληρώσει όλα τα έξοδα, θέλαμε αεροπορικά εισιτήρια και ξενοδοχείο για 10 μέρες. Είχαμε κάνει τα παράπονά μας στην Διοίκηση μέσω του χοροδιδασκάλου μας. Γιατί η Κοινότητα να μην μας πληρώσει τα έξοδα, να πάμε να δείξουμε τις προσπάθειες και όσα είχαμε καταφέρει με το χορευτικό μας; Κάναμε πρόβες λοιπόν, χορεύαμε και ξαφνικά μπαίνει μέσα ο τότε Πρόεδρος Αδριανός Μαρής. Μας μάζεψε κοντά του και άρχισε να μας εξομολογείται. “Παιδιά, η Κοινότητα έχει οικονομικές δυσκολίες, δεν υπάρχουν τα χρήματα, όμως σας βλέπω τόσο δραστήριους… θα κοιτάξουμε να οργανώσουμε μια ερανική προσπάθεια, για να μαζέψουμε τα χρήματα!” Τελικά δεν βρέθηκαν όλα τα χρήματα και πληρώσαμε την έξτρα δαπάνη, 5 ή 6 χιλιάδες δολάρια. από την τσέπη μας. Όμως, αυτό που θυμάμαι έντονα ήταν μια φράση που είπε, βγάζοντας τα κλειδιά από την τσέπη του. “Παιδιά η κοινότητα είσαστε εσείς. Εσείς εδώ πέρα είστε το μέλλον της κοινότητας. Αυτά τα κλειδιά μία μέρα θα τα πάρετε εσείς!”
Φανερά συγκινημένος, ο δεκαπεντάχρονος τότε χορευτής ελληνικών χορών και σημερινός πλέον Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Μείζονος Μόντρεαλ, κούνησε τα κλειδιά του νέου του γραφείου και στα μάτια μου φάνηκε πως έδινε ένα είδος όρκου, γεμάτο πάθος, καθώς συνέχισε:
“…… Και να που τώρα είμαστε εδώ ως διοίκηση και κρατώ στα χέρια μου τα κλειδιά της Κοινότητας. Είμαστε εδώ έτσι όπως μας έδωσαν εντολή τα άτομα της παροικίας μας, με νέους ανθρώπους, με γονείς από τις σχολικές επιτροπές και επαγγελματίες. Θα προσπαθήσουμε να είμαστε τόσο και όσο πιο πολύ μπορούμε ανοιχτοί σε όλα τα μέλη και σε όλη την ελληνική παροικία. Η Ελληνική Κοινότητα δεν έχει πια άλλο χώρο και δεν πρέπει να συνεχιστεί αυτή η διχόνοια, αυτή η διαμάχη και αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης. Θα τα πάρουμε τα πράγματα με τι σειρά και ομαλά. Δεν την φοβάμαι αυτή τη θέση του Προέδρου της ΕΚΜΜ. Είχα δεχθεί προτάσεις για την προεδρία, δεν είχα την δυνατότητα τόσο καιρό λόγω της προσωπικής ζωής και εργασίας μου. Υπηρετούσα όμως την κοινότητά μας, μέσα από τη θέση μου, ως Εκτελεστικός Αντιπρόεδρος. Στην τελευταία πρόταση δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Είμαι εδώ λοιπόν… είμαστε εδώ!”
Για να προσθέσει λίγο αργότερα και προς το τέλος της συνέντευξης τύπου, με την ίδια φλόγα στα μάτια:
“Στο Συμβούλιο έχουμε δύο κοπέλες, τη Γραμματέα και την Υπεύθυνη Νεολαίας. Συζητάμε μια νέα πρόταση τους, ένα “πρόγραμμα καθοδήγησης”, με την βοήθεια καθηγητών πανεπιστημίων και κολεγίων, να καταφέρουμε να φέρουμε νέους Ελληνικής καταγωγής στην Κοινότητα. Υπάρχουν νέες ιδέες, φρέσκες και σιγά – σιγά θα σβήσουμε μία – μία όλες τις φωτιές. “